Hayatımda ilk defa "Allahım al canımı kurtar diyordum" her şeyi salmıştım artık. Neredeyse 10 kilo verdim 2 ayda. içime kapanmıştım. O ise hep beni suçluyordu. Abisi de onu bana emanet ettiği için içimde suçluluk duygusu hakimdi bu yüzden çekip gidemiyordum. 3.defa yine eczane olayı oldu ve bu sefer hamilelik şüphesi düştü içine. Her şeye rağmen yine ben yanında oldum onun. Artık bir sevgili gibi değil de bir arkadaşı gibi belki düzelir diye çabalıyordum. Her anında ben yanında olmuştum. Okulda hocalarla bile konusamıyordu, dersleri bile seçemiyordu hep ben yardım ettim. Bilemezdim ki onun böyle bir midesizliği yapabileceğini. Hastaneden randevu alacaktı onu bile yanlış almış. Yine ben eşlik ettim ona. Yine yanında oldum. Ama hastaneden çıktığımda her şeyi bir bir itiraf etti. O adama sadece kendisini rahatlatmak için gittiğini ve zorla bir şey yapmadığını söyledi ve beni suçladı. O an kordondan denize atlamaktan tutun her türlü ölümü düşündüm. Ayrılmayı kafama koymuştum. O aralar Erasmus başvuruları açılmıştı ve onu da başvurmaya ikna ettim belki kendini toplar diye. Ayrıldığımızdan bir hafta önce tekrar gitmiş o herife ve beni yine uyutmuştu. Kendimi ne kadar sövsem az. Salağın tekiydim. Ayrıldığımızın bir önceki günü kuzenine gidip orda kaldı ama ilk defa yalan söylememişti. Gerçekten gitmiş. Ertesi sabah tekrar yurda dönecek ve tüm pazar günü beraber vakit geçirecektik. Ama 5-6 saat bekledim gelmedi. Dalga geçer gibi geliyorum dedi gelmedi. 5 saat bekledim onu metroda.
