hani "ben denizsiz yapamam abi!" insanları var ya. hep gıcık olmuşumdur o insanlara. çok da bir şey değiştirmiyor diye düşünürdüm denizin varlığı. bir deniz kenarı şehrinde geçirdim çocukluğumu. beni hep sıkıştırırdı. dört yönümün bir yönünü eksilten bir engeldi benim için. denizin ilerisi yoktu. bakın aha şu yaşıma kadar da anadolu şehirlerini tercih ederim. zira dört yönümde de gidebileceğim bir yol var.
ancak istanbula geldikten sonra fark ettiğim bir şey oldu. deniz yorgun insanın ihtiyacı. tüm günün yorgunluğunun ardından yalnızlığın ve kalabalığın ortasında iyi hissettiren tek şey deniz oluyor. martı sesleridir, esen rüzgardır vs bunlar değil. dalgalardan yansıyan ışık. yalnız başınıza hayatta savrulduğunuzu hissederken, bu dalgaların yansımaları yalnız olmadığınızı hissettiriyor.
dalga dalga bağırıyor deniz.
"yalnız değilsin. yanındaki adam/kadın da savruluyor seninle. herkesin derdi aynı, herkesin dermanı benim."
