ben hayatımda olan insanlardan birisi eksildiğinde hayatın anlamını kaybediyorum.hiçbirşey umurumda bile olmuyor.homeless yaşamak istiyorum.yanımda olan tırıvırı insanları görmek bile istemiyorum.şu an mesela öyleyim.bayan arkadaşım başka bir şehre gidiyor ve ona o kadar alışmıştım ki her dakika kahrediyorum..o da öyle. ama yapacak bişey yok.aslında yapacak şey her zaman vardır ama zamanı gelince tekrar geleceğini düşünüyorum...o zamana kadar ne yaparım bilemem.zaten bunalım yazda geldi.şimdi herkez instadan tatil fotoları atıp duracak.inanır mısınız tatile bile gitmek istemiyorum.sadece bir umut bir umut istiyorum onun geleeğini bilmek için...ama o umut şu an bende yok.zamana bırakacam ve maalesef unutmayı bekleyeceğim.bir sabah uyandığımda onu hatırlamaz isem kurtulmuş sayılacağım inşaallah...bu arada hayatın zevkleri normal gelecek bana yine...
