ölümüyle bana aynı anda hüznü, kalp kırıklığını ve utancı yaşatan insan...
varken, yaşarken hep varmış gibi gelen; varlığı çok önemsenmeyen ama kaybedince ardından methiyeler düzülüp sevgi sözcüklerine boğulan bir insan daha... şuraya yazdığım onca boş başlık içinde kendisine 2 kelime ayırıp "severim, sayarım" demediğim için utanç duyuyorum şimdi!
çocukluğumun türk filmlerinde, tiyatrosunda, dizilerinde gördükçe gülümsettiği halde aklıma gelmedi yazmak. 10 tanecik entrysi katlanacak şimdi ölüm haberiyle. popülaritenin gözü kör olsun! yine de vefa borcudur deyip, affına sığınarak "nur içinde yat" demek istiyorum. sen nankörlüğümüzü affet suna abla! mekanın cennet olsun...
