Açtı kollarinı romanoviç mahmudov, göğsüne dokunan küçük oğlu tunceroviç mahmudovdu. Şefkatle sardı romanoviç biricigini, tek varligini, kokladi..
Karısinı çin harbinde kaybetmisti, asla aklindan çıkmamisti o yerden bitme, acıma duygusundan yoksun çekikler. Bu konuda onlara dargindı.
Tunceroviç bağirdı; baba kımız içek! "Tuncer dur allahinı seversen, zaten orta asya karısık" dedi icinden romanoviç.
Sonra hayata olan küskünluğü, yoksulluģu, hatunundan yoksunlugu, tuncer ile çekilen yalnizligi geldi aklina.
Tuttu elini oglunun, dogru komşunun atından süt çalmaya..
