asker de sigarayı bıraktım ben. günde bir paket içerken ve sevdiğimden ayrılmışken. üstelik ülke hudut karakollarının birisinde öylece yalnızken bıraktım ve bunları yazarken hala askerim. şimdi düşündüğümdehüzünlü ve acılı umutlarım var elimde onlarda zamanla birlikte akıp gidiyor. nefessiz uykularımda yalnızlığımla yüzleşirken birşeyler mırıldanıyor dudaklarım, aklım ve kalbim hiç benim olmamış gibi başka yerlerde sığınacak yer arıyorlar. sanki ben onlara acı veriyormuşum gibi bana gelmiyorlar. ikiside olmadan yaşanmıyor ama.
sonra biraz uyku ve gene aynı sabahlar....sessizlik ve sensizlik.
herhalde yukardaki gibi bir şey yalnızla yüzleşmek.
