kemane'yi parçaladığı bir konseri var bu adamın.(madrid 2006) sur le fil'i çalarken, kemane elinde dağılıyor, lakin şarkıyı bitirmeyi başarıyor adam. ne zaman dinlesem, 'baba büyüksün.. tapıyorum lan sana ohşş' nidaları atıyor, etrafımdakilerin 'lan bu manyağın önde gideni.. uzak duralım' bakışlarına aldırmıyorum. ayrıca le fabuleux destin d amelie poulain'e yaptığı soundtrackler ise bambaşkadır. nezdimde, filmden daha güzeldir o şarkılar. audrey tautou kadar güzel değil ama; abartmayalım şimdi olayı.
