bi kere canınız yanmıştır. bütün sosyal zaaflarınızdan bir kerede kurtulmak için, belki tüm insanlığa tepkiniz bu olur. sürekli verilen ödünler, sürekli bir muhabbet açma çabasının, anlayışlı olma eziyetinin son bulduğu, artık uğraşlarınızın ne kadarının bir işe yaradığının, ne kadarının hiçe sayıldığının görüleceği andır.
kuytu köşelerin müdavimi olmak. "gelen gelsin, gidene dur diyen de ben olmam" düşüncesidir.
peki nereye kadar? tanıdık biri pek samimi gülümsemesiyle gelir;
- oturabilir miyim?
+ oo sen misin, otur
-nası gidiyo görüşmeyeli?
+fena değil
-anlat biraz neler yapıyosun?
//bu noktada film kopabilir, sığ muhabbet ya onun ya da sizin gereğinden fazla uzun cümle kurmanızı gerektirecek bir hal almıştır. ilginizi önünüzdeki dergi, yandaki pencere, masaya vuran parmaklarınız ve belki de yediğiniz hamburgere iyice yoğunlaştırarak dedikodu olmasında sorun olmayacak bir kaç şey anlatmakta sorun yok.
sinirleriniz dayanıklıysa muhbbeti tıkayıp işinize bakabilirsiniz. kişi kalkıp gider.
en kolayı yüzünüzde anlayış ifadesine yer vermeden, masadan uzaklaşmaktır.
