work and travel saçmalığı ile gittiğim amerika'dan aylar sonra tekrar yurduma ayak bastım.. atatürk havaalanı'ndan taksim'e türlü rezilliklerle bavulları taşıdım.. a.q. amerika'dan geliyoruz eve iett ile gidiyoruz.. cepte toplasan 5 lira yok.. o derece yemişim parayı.. türkiye'yi de deli gibi özlemişim hani.. gurbette arkadaşlarla olum bizim insanımız şöyledir böyledir, aslandır kaplandır, yardım severdır cana yakındır geyikleriyle birbirimizi kandırdık durduk aylarca.. sonra işte taksim'e gelene kadar o çapa'da fatih'te başıma gelmedik kalmadı.. cüzdanı çalmaya çalışan mı istersin, abi eğlence lazım mı diyene mi kızarsın yoksa otobüs beklerken birader bavullar arabayı çizmesin sakın diye tırsıtan bıyığında ülkü ocağından bulaşma çayla dolaşan siyah pardesülüden tiksinirsin.. bi sürü şey.. insanın binip geri el diyarlarına göçesi geliyo..
sonra taksim'de n'olduysa oldu.. allah sanırım kendi ülkemden nu kadar tiksinmemden razı olmadı, otobüsten inerken ben yaşlarda üniversteli temiz yüzlü bi çocuğu otobüsten inmeme yardımcı olmaya gönderdi.. nereye gidiyosun mecidiyeköy'e falan muhabbet başladı.. o da oraya gidiyomuş.. sonra cevahir'e kadar metroyla beraber geldik.. onun yolu orda ayrılıyodu.. yolunu 15 dakika uzatıp eve kadar taşıdı bavulları..
cerrahpaşa tıpta okuyomuş.. kız olsam yukarı çıkarıp verecem çocuğa o derece kanım ısındı.. dedim insanlık ölmemiş a.q. pekii ben yapar mıydım aynı şeyleri.. yapmak isterdim ama yapmazdım..
