minibüste gelirken bir yolcu indi ve yanımda dikilen teyzenin omzuna hafifçe dokunup oturmasını söyledim. bana dönüp eşim otursun onun bacakları daha çok ağrıyor dedi. neden bilmiyorum ama gözlerim doldu. belki bu çok olağan bir şeydir ama dünyamızda artık hiçbir şey olması gerektiği gibi olmayınca böyle normal, insanı insan yapan durumları bile takdir eder halde buluyoruz kendimizi. otobüsten indiğimde gözlerim hala nemliydi.
