hayat gözlerin önünden geçerken hep ölüm anı olmak zorunda mıdır?
illa ki hayat biteyazarken mi değerlendiririz yaşadıklarımızı ve yüzleşiriz kendimizle.
o an mı pişman olmak gerek korkup da gözümüzü kapattığımız anlar için ya da gülerken o ana adapte olup başka şeyleri kaçırdığımız için.
bir otobüs yolculuğunda geçer benim hayatım gözlerimin önünden, jübilem olmaz o benim.
eğer filmse o an gözümün önünden geçenler, devam filmi de olacaktır.
hani kill bill volume 1-2 gibi...ikinci filmde hikayesini izledik ya.
birincide havada kalanlar, tamamlanıyordur belki benimkinde de.
ben hiç normal bir günden bahsederken hayatım gözlerimin önünden geçti diyen görmedim, varsın kapalı gişe olmasın.
ölüme yakın hissetmeden izleyin bakalım filminizi, 10 üzerinden kaç vereceksiniz.
sonra karar veririz kapalı gişe mi, değil mi?
