Oldukça zor olan eylemlerin bana göre başında geliyor.
Her insan farklıdır, aynı evde büyüyen kardeşler bile birbirinden bu kadar farklıyken çok farklı yerlerde Doğan ve farklı evlerde yetişen, farklı eğitim ve terbiye alarak farklı bir düzende yetişen insanların aynı olması beklenemez pek tabii. Fakat bizi biz yapan bu farklılıkları bazen toplum içinde bazı kişiler tarafından hoş karşılanmayabiliyor. Bu durumda yapılacak 3 şey oluyor ki birincisi en kolay olan şey; muhattap ve alaka olmayı kesmek.
ikinci durum o kişinin hoş karşılamadığınız ama onun benliğini oluşturan bu etkeni Yok etmeye çalışmak ki bu da her iki kişiye de zarar verir ve çoğu zaman bir tarafın kendinden ödün vermesi ile mutsuzluk doğurur. Bu ilişki, arkadaşlık olabilir ve her durumda bir tarafın sabrı biter ve arkadaşlık/ilişki biter.
En zor olanı o insanı olduğu gibi kabul etmektir ki bu da zamanla her iki tarafı da yıpratır. Kişilerin anlayış ve sabrı ile çözüldüğü de olur, "yeter, uğraşamayacağım artık" deyip bittiği de.
Bir insanı olduğu gibi kabul ediyorsanız, yanlış bulduğunuz ve kabul ettiğiniz şeyi yaptığı zaman "neden?" Sorusunu sormamaya da zamanla öğreniyorsunuz. Nedeni çok açıktır, çünkü o öyledir, nedeni yoktur.
Bir insan tuzlu yemek yemeyi seviyorsa, on kere de bin kere de atma deseniz olmuyor. Eğer Yüksek sesle konuşuyorsa, bir süre sonra unutuyor ve yine yüksek sesle konuşmaya başlıyor. Bu ve bunun gibi Örnekler çoğaltılabilir. Ama değişmez.
Olduğumuz gibi kabul göreceğimiz ömürler dilerim herkes için. Zira zor bir olay.
