Şu sıralar içinde bulunduğum durum. Her şey o kadar boş, o kadar manasız geliyor ki...
Sabahın köründe kalk, akşamın bir vaktine kadar bir hiç için çalış, gününü yok et. Okuduğun bölümün torpilsiz hiçbir manası olmasın. Gerçekten sana değer verdiğini düşündüğün insanlar, ansızın sana yüz çevirsin. Herkesin çıkar dahilinde senin yanında olmak istemesi, eski sevgililerin her şey geçtikten bittikten sonra manasız şekilde geri dönmek istemesi.
Her şey midemi bulandırıyor.
Dünya atlı karınca gibi. Hep aynı yerde dönüyor ve aynı yerde son bulacak. Gerçekten yaşadım ya da yaşıyorum diyebileceğimiz tek bir gün bile yok. Bütün insanlar boşa yaşıyor. Boş yere hücrelerimiz yok oluyor ve yerlerini yenileri alıyor. Bir gün yenilenme son bulacak ve hayatın bütün manasızlığını bir köşede bırakıp göçüp gideceğiz bu diyardan. O zaman hepimiz öğreneceğiz. Var olan ve anlam ifade eden tek şeyin çıkarsız sevgi olduğunu.
