Fikret kuşkan'ın ölüm sahnesine kadar normal izlediğim fakat bu sahneden sonra kendimiz tutamayıp gözyaşı döktüğüm filmdir. Özellikle deniz izmir'de ilk okula gittiği gun tam arabaya binecekken bir kenara oturup ağlaması ve filmin sonunda film makinası ile film çekerken babasının hayalini görmesi insanı istet istemez hüzünlendiriyor. ilk defa bir film izlerken ağlamama neden olmuştur.
