Benim is arkadaslarimdir. Arkadas dedigime bakmayin genel tabir bu sekilde o yuzden boyle telaffuz etmek durumundayim. Onlarla tum gun mecburen biraradayiz. Sevdiklerimizden cok onlarin meymenetsiz suratlarina, aptalca imalarina maruz kaliyoruz.
Bardak tasmadigi surece aglamam heleki onlarin yaninda. Herhalde 4 sene once cigrimdan cikip aglamisimdir is yerimde.
Ama bazen gunun yogun stresinden sonra eve gelip yemegimi yedikten sonra uzaniyorum ve sorguluyorum tum gunu, moralim bozuluyor sonra sinirlenip agliyorum yenik dusmus gibi hissediyorum.
Sonra geciyor tabiki. Cunku boyle olmak zorunda. Cunku hayat boyledir..
