bazen uyumak için gidilendir. üniversite son sınıftayım ve finallerin başladığı gün annem rahmetli oldu. cenaze filan derken anca bütlerde dönebildik öğrenci olduğumuz şehre. lakin bu cenaze olayı sonradan sonradan koyuyor. bir de insanlar sürekli sizi görmek istiyor. gecenizden korkuyorlar, gündüzünüzü kolluyorlar. e bir de bütler var önünde, annem mezun olmamı isterdi diyorsun. sıfır uyku ile kütüphane yaşamı başlıyor. ama her yer insan her yer insan. bir iki defa sinemaya gidip uyumuştum. sırf insanlar bana bir süre ulaşmasınlar, etrafımda beni hiç tanımayanlar olsun ve bana asla soru sorulmasın diye.
