Lisedeyken psikolojik olarak ağır çöküntüler yaşamıştım, 13 yılın çocuksuluğunu almıştı lisede yaşadığım 4 yıl yurt hayatı.
Kafayı kemirmiş gibiydim, uzun süre kimseyle konuşmamıştım, sadece sorulan sorulara cevaplar vererek gecti uzun zaman. bir zaman sonra insanlarinin yüzüne bakamaz oldum. Gözlerimi kaçıriyordum devamlı.
Şimdi yavaş yavaş düzeliyorum, buna çalışıyorum.
O zaman görmüstüm insanların iyi olmadığını; insan insanin kurduymuş meğer. Bu hakikat yüzüme çok kez vuruldu devaminda.
Insanlardan uzaklasmistim, evvelden şen şakrak, şaklaban olan ben. Yasamak merakini, hayat arzusu, coşkunluğunu yitirmistim sanki.
Cok kez ezildim.
Bir zaman sonra kendimle konusmaya basladim, kafamda numaralara kişilikler verdim onlari oynattim. 1, 2 yi seviyor, 3 muhendis, 4 emekli albay, asker olan 2'nin komsusu vs. ve türlü maceralari.
