size bir anımı anlatayım. insanların sokakta ki birinin size bir şey verince para istiyeceğini düşünmemizi anlatayım.
geçen yıl bu zamanlar, kadıköy de çalışıyorum. işten gizemle çıktık. vapura doğru gidiyoruz. boğanın ordayız. pat bi abla kesti önümüzü. çiçek satmaya çalışıyor. gizem de çiçekten nefret eder.(*:hiç anlamıyorum bir kadın çiçekten nasıl nefret eder.)
abla binbir bahaneyle 15 liraya sattı çiçekeği bana. bir demet papatya. yanında da 2 gül. kız zaten sevmiyor, e ben elimden atamıyorum. kadın çöpe atarsan ahım yakanda olsun demiş. dedim yoldan geçen birine vereyim bari. 2 tane tontiş teyze geçiyordu. dedim vereyim. yaklaştım, buyrun hediyem olsun dedim papatyayı birine gülü birine uzatarak. kafa sallayıp kaçar gibi uzaklaştılar. anlamadım.
gelen bir çift gördüm, çocuğa vereyim kıza verir dedim. cık. onlarda almadı.
hediye lan para istemiyorum. 4-5 kişiye uzattım hediye diyerek yok kimse istemedi.
sinirlendim kıza döndüm;
"al şunları yoksa ananı sikerim" dedim. sinirlendiğimi anlamış olacak ki aldı.
velhasılı kelâm, öyle alıştırılmışız ki elimize verilen şeyin parasını ödemeye. birinin hediye demesine bile inanmıyoruz.
