O kadar çok şey birikti ki aslında içimde son bir kaç gündür. 5 yıldır hayalini kurduğum şey avuçlarımın içinde resmen. Ama ben elimin tersiyle onu itmek üzereyim.
Aslında kararımı verdim fakat ilerde geriye dönüp baktığım zaman "keşke" demekten korkuyorum.
Bazı şeyleri çok istersek gerçek oluyor. imkansız dediğim olay şu an önümde bir çok seçenekle duruyor. Amaaaaaaa...
Hayatımız verdiğimiz kararların bize yansımasıdır. Yol ayrımlarına geldiğimiz zaman aldığımız kararlar önümüzde bir sürü yeni kapılar açar. Şu an hangi yoldan gidersem en doğru kararı vereceğim emin olamıyorum.
Bir tarafta bu şehre adım attığım ilk andan beri hayalini kurduğum tek şey duruyor. Kaçıp kurtulabilmek.
Diğer tarafta ise bu şehirde kalmaya devam etmek adına hiç bir şey yapmamak.
Bazen nefes alamadığım,ben buraya ait değilim dediğim,her fırsatta kaçıp kurtulmaya çalıştığım bu yerden gitmek için atmam gereken adımı atamıyorum.
Aslında içten içe farkettiğim şey ağır geliyor. Memleketimi bırakıp bu şehre geldiğim gün arkamda çok şey bırakmıştım ve artık hiç bir şey bıraktığım gibi değil.
Bu şehirden kurtulma hayallerimin üzerine kendi ellerimle kocaman bir çizgi çektim.
Umarım pişman olmam ve keşke demem.
