45 km ama bisikletle. 14 -15 yaşlarında babam çarşıdan ilk bisikletimi almış, ben bisiklet elimde kardeşim ve babamla yokuş aşağı yürüyerek gidiyoruz. kardeşim yanımdan durup durup, koşarak beni gıcık etmeye çalışıyor. sonunda abi hadi bin yarışalım diyerek sürtüşmemizi son hadde taşıdı velet. ben de, o zaman sen bekle, ben birazcık gideyim, sonradan bütün hızınla koş dedim, tamam hadi dedi. bindim bisiklete fren yapa yapa gidiyorum, derken bizim velet beni geçti gidiyor. hemen pedallara yüklendim. yaklaştıkca yaklaştım çok hızlı bi şekilde geçtim kendisini. yüzümdeki gülücükler kahkahaya dönmüştü. tabi bir kaç saniye sonra da korkuya. bisikletin fren ayarı yapılmamış sadece ön tutuyor. derken önü yavaş kısıyordum ki o da istifa etti görevinden. en son ekmek elde giden hacı dayıyı da silme gecerek boş araziye daldım. sonuç; her yerim kan içerisinde babam aldığı bisikleti geri verdi. veledin yüzünden bir daha bisiklet alınmadı bana. hız sebebiyle şuan güzel bi hatıra olarak anma yerine, eksik kalmış çoçukluğumun kötü bi hatırası kaldı.
