arada sirada yapmiş oldugum daha dogrusu birçok zaman yapmiş oldugum eylemdir. sacmalanmadan doğruyu bulmak imkansizdir. cünkü kaliplarin bize dayattiği görüs acisi ile bakildiği vakit nüanslari ve benzeri seyleri pas geceriz.
elbette sirf sözlük formati olarak söylemiyorum hayatta da böyledir.
mesela bir çok bulus gerçekleştirirken deney yapilirken saçmalama pahasina deneyler yapilir.
bu özgür düsüncenin işleyisi ile alakalidir.
fakat bunu yapan diğer insanlarin bam teline, zemzem kuyularina isememesi gerekir.
alti üstü orta büyüklüke bir galaksinin orta büyüklükte gezegenin orta büyüklükte bir ülkesinde yasiyoruz.
yasamak bir agaç gibi hür ve orman gibi kardescesine düsturuna unutarak yasiyoruz.
inaniyorum ki bütün gündem olanlar, sarmalar zemzemlere isemeler can sıkıntısından oluyor.
üsenmeyin gidin aya sofyaya ikinci katina cikin ve kendini aziz olmak için yanip tutusan flanders kontu Enrique dallamidir ne haltsa mezarina görün.
bir de imparatice theodaria'nin üstünde lahiti olan kapiyi görün.
hangi daha anlamli?
hangisi daha iyi?
lanetlenmek mi hayirla anmak mi?
işte esas mesele bu.
ne olursa olsun herkes kendi inanis ve hayatindan mesuldur. kimse kimseyi yargilayamaz ve kabiz taktiklerle tahrik etme hakkına maruf değildir.
bunu unutmamak iktiza eder ve sacmalanacaksa eger absurdizm temellerinden bir wooddy allen, bir can barslan o da olmadi en azindan saturday night live dozajinda sacmalanmali.
sözümüzün özü;
Ne kadar yükselirsen, uçmayı bilmeyenlere o kadar küçük görünürsün Nietzche
