ankaradan istanbula giden bir otobüsteyim. geçen hafta sevdiğim bir arkadaşımın önerdiği bir kadıköy grubunun şarkısını dinliyorum. yapma n'olursun. 6 saatlik yolun 3 saatini uykuya 3 saatini bu şarkıya ayırmışım.
ilk dinlediğimde basit hatta ucuz gelmişti halbuki. şimdi neden bu kadar bağladı beni bilmiyorum.
- sabah -
kadıköy... herhalde türkiye'nin en sevdiğim yeridir. evet belki bu sabah çok kısa kalıcam burada ama iki gün sonra geri gelecek olmanın rahatlığı var üzerimde. Bir gün temelli de kalıcam burada inanıyorum.
- Öğlen -
Kadıköyden ankaraya dönüş yolundayım. Tuhaf, gereksiz, saçmasapan bir hüzün. Kulağımda "yapma nolursun". Belki 200. Dinlemem oluyor bu.
Çok basit, çok dağınık. Cümleler ilişiksiz gözüküyor birbirine ama aslında hepsi birleşince, her başlayıp biten ilişkiyi özetliyor. Beni çeken ne diye düşünüyordum bu şarkıda. Sanırım buldum: Aklıma herkesi, her ilişkiyi getirmesi. Spesifik olarak birini özletmiyor. Öyle ki sevgiliyi, tüm eski sevgilileri, onların yeni sevgililerini ve eski sevgililerini, sevgilinin eski ve gelecek sevgililerini, arkadaşların sevgililerini, onların eski ve gelecek sevgililerini... Gerçekten de herkesi hatırlatıyor bana. Her dinlememde başka bir hikayeye gidiyorum lanet şarkıda.
Haftaya döneyim de kadıköy'de bi bulup canlı dinleyeyim şu çocukları.
