şimdi yazacağım olayı ilk defa anlatıyor olacağım.
üniversitenin ilk yılında evimin olduğu mahallede bi adam vardı ve sakız satıyordu. bir gün eve geçerken birkaç tane alayım dedim neyse adamın arkasından koştum filan durdum "şey ben sakız.." adam arkasını döndü "hıı" diyerek bir iki adım geriye gittim. çok yaşlıydı ve yüzünde bir çeşit yara vardı. korktuğumu anlayınca "insan yemem ben" diyip arkasını döndü ve gitti. asla duygusal bir insan değilim ama o gün kendime gelemedim.
yaklaşık bir ay sonra ( 4 aydır boksa gidiyordum) antrenmandan çıktım eve geçerken adamı gördüm. yanında birkaç çocuk, dalga geçer gibi sakız kutusunu filan almaya çalışıyor. koşarak yanlarına gittim "rahat bıraksanıza ulan amcayı." dedim. tabi kendime de güveniyorum "döverim ya ben bunları" diye. çocuk beni hafifçe itti o an dayanamadım yumruk attım. en son bir elin yüzüme geldiğini hatırlıyorum.(çok ciddiyim)
neyse ben hastaneden çıktım, şikayet işlemleri falan filan bir gün yine eve giderken karşılaştık. sakız aldım, gülümsedi ve koluma girip beni eve kadar bıraktı. ne zaman görsem uzun uzun sohbet ederiz ve beni evime bırakır. şimdi düşünüyorum da o gün iyi ki o dayağı yemişim yoksa ben bu vicdan azabını ödeyemezdim.
(bkz: evet, tamam insan okuyacak)
