Yazin bahcede 5-6 tane kedi takiliyordu. Biri en uyuz, en celimsiz, en saldirgan olaniydi. Digerleri zaten bal kaymak diye, bu aksi naleti kanatlarimin altina alayim dedim. Acayip guvensiz, urkek ve saldirgan bu hayvancagizi insana alistirmak nerdeyse bir hafta aldi. Bi de ben kediye dokunamam korkarim amk. Ki kendisi de gayet seri darbeler cikaran bir arkadas. Ortamda kendini guvende hissetse bile dokununca hemen irkilip saldiri pozisyonuna geciyordu saldirmasa bile.
Aslan gibiydi de. Pist deyince kuyrugu dikip yanima gelir, krallar gibi dolanirdi etrafta. Hey yavrum ne asil hayvandi. Yabanda da buyuse asaletini kaybetmemisti.
Neyse, birkac zaman sonra yegenlerim tesrif ettiler, en az kedi kadar azman olan bizim zilli, bunu gorur gormez sahiplendi, mutluluktan cildirdi. Sevgisini kuyrugundan tutup kendisine dogru cekmek suretiyle gosterince aha dedim kiyamet koptu. dayicim dur napiyosun demeye kalmadan bizimki kediyi tuttugu gibi yerde yuvarlamaya baslamisti bile. Lan bu simarik sebek de bir oynuyo bir oynuyo gorme amk. Patisiyle sevmeler, mirlamalar, boyun bukmeler, yuvarlanmalar, kasitmalar abooo. Ulan dedim vay be yaratan dogayi ne guzel yapmis.
Bu hayvalar kesinlikle sahsiyet sahibi ve bilincli canlilar. Bunlarla sozsuz iletisim kurmak, guvenlerini kazanmak, iliski gelistirmek insanlar konusunda da derin dusuncelere sevkediyor beni.
