Kendimi bulamıyorum.
Öğlenleri uyandığımda daha yataktan kalkmadan zihnimde oluşanlar sıkıcı hayatın temposu.
Plansız ve programsız yaşamaya devam ederken yapmak zorunda olduklarım hayatın esiri olduğumuzun ispatı.
Yeniden uyumaya dalmaya hazır gözlerimle dışarıda eve ekmek götürmek için çabalamak zorundaydım.
Dışarıda ki yaşam beni çok yoruyordu.
insanların hallerine anlam veremiyordum.
Uyum sorunu yaşıyordum ama hayat beni hala sahaya sürüyordu.
Yanı başımdan sürat sınırını aşan arabalar geçiyordu.
Rüzgarlarını hissediyordum.
Seslerine dayanamıyordum kızıyordum.
Bazen ben terse dalıyordum bodoslama çıkacakken üzerlerine son anda yırtıyordum.
Son anda yırtma işini bende anlamıyordum.
Belli ki sahne dışında kalmam istenmiyordu.
Güneş battığında eve dönmek en güzeliydi.
Kafamın içerisinde ki hayat mı gerçekti yoksa hayat mı?
Hayatla uğraşırken kendimi kaybettim.
Birazdan bir kez daha dışarıya çıkıp kendimi arayacağım.
