9 haziranda, doğum günümde başımıza gelendir. az daha bana hediyemi veriyordu yaramaz.
yemek saatinde odaya koymamı istiyor bizimkiler. o akşamda koydum odaya çıktım.
cam açık sonuna kadar ama sinekliğimiz var. o sineklikte sıkı sıkıya bağlı kalorifer peteğine.
her neyse yemek yedik, doğum günü pastamı yedik sonra ben girdim artık odaya.
ararım ararım yok benim oğlan ortalıkta.
ilk entry sahibi arkadaşa benzer şekilde benim kediminde vitamin macunu gibi bi şeyi var. onun kutusunu sallayınca çıkar gelir.
salla allah salla, yok gelmiyor hayvan.
camlara bakıyoruz kapalılar, sineklikler kapalı.
ama kedi evde yok! en sonunda apartmana çıktım, belki kapı açık kalmıştırda çatıya çıkmıştır diye. elimde hala vitamin kutusu limon da limon diye bağrınıyorum apartmanda. indim en alt kata kadar. bi anda kafamı kapıya bi çevirdim benimki bakıyor bana oradan iki patisi üstüne kalkmış. açtım dış kapıyı hemen, sine sine girdi içeri. direkt kucakladım. titriyor ufaktan. korkmuş çünkü.
o öpmeye doyamadığım pembe patileri çamur olmuş hep. şükür ki sadece çamur bulaşmış o güzel patilere! üçüncü kattan beton zemine atlamışta ön sol patisinin incinmesi dışında hiçbir şey olmamış. hemen aradım bilgili bir ablamı sorular sordu işte yemek yedi mi, ağzında yüzünde kan var mı, bedeni sıcak mı soğuk mu gibi. neyse ki iştahı yerindeydi, hiçbir yerinde kan yoktu ve sıcaklığı her zamanki gibiydi. ama yürüken ön sol patisine basamıyordu işte. o gece ara ara kontrol ede ede sabah ettik bir şekilde. sabahta direkt veterinere, vınnn. biraz şişmişti patisi.
zorladığı için olmuş dedi veteriner. kontrol etti güzelce. iğne yaptı iki tane. teki doku ezilmeleri için, teki vitamin. çabuk toparlasın diyeydi vitamin herhalde. 4 tane de bana verdi. ben o akşam aradığım ablama yaptırdım onları. şimdi arada bir nazlanıyor patisi havada geziyor, canı istedi mi ceylan gibi sekiyor. ucuz atlattık. çok çok ucuz. verilmiş sadakamız varmış. pek inançlı biri değilim ama sokakta beslediğim hayvanların geri dönüşüymüş gibi hissediyorum oğluma hiçbir şey olmayışını.
artık ben odada yokken cam falan açılmıyor sineklik eskisinden de sıkı bağlı olsa bile. ve odamızın kapısı ben odada yokken hep açık. gözümüzün önünde duruyor limon efendi.
not: yazmayı unutmuşum, o bağladığım ipi gevşetip çıkmış camın dışına geri de girememiş. atlamakta bulmuş çareyi ve iki saat sokakta kalmış! onu almamı beklemiş kapının önünde resmen. iyi ki kaçmamış dediler bana, çünkü o anın korkusuyla şoka girip kaçabiliyorlarmış. şükür diyelim halimize. sağlamız ve birlikteyiz. bir de eskisinden daha uslu ve samimiyiz! evi o sokakta geçirdiği süreden sonra daha çok sevmeye başladı sanki. ve tabii bizi de.
