Sessizlik yağmurları durmayan gökyüzünden düşüp kafamıza damlıyordu.
Dışarıdan gelen sese bakmak için kafamızı gri gökyüzüne çeviriyorduk.
Etraf yerden kalkan tozlarla doluydu.
Önümüzü göremiyorduk.
Zihnimizi bulandıran düşünceler sarhoş ediyordu.
Bulutların arasından çıkıp assolist olmaya yeltenen ışıklar sahnenin kendine gelmesini bekliyordu.
Tepemizde ışıyan özgür enerjiler olmadan kemiklerimiz ve doğa ayağa kalkamıyordu.
Kışın kaoslu girdaplarında ayakta kalmaya çalışırken mevsimi kabullenmişlik vardı ve üzerimizde kışlık kıyafetler.
Yerinde güzel olanın ispatıydı mevsimlerin insanlar üzerinde ki etkileri.
Yaşam hedefini seçmiş kafamıza bombalar atıyor.
Soğuk algınlıkları direk zihni bulandırıp bedeni yorgun düşürüyor.
Yaşam tarzından kaynaklanan dış dünyaya uyum sağlayamamanın etkilerine alışık olsak da bu kadarı fazla.
Bir şey yazmak için bahçeye çıkıp erik ağacının dibinde bir şeyler yazmaya kalktığımda gökyüzü kükrüyor.
Kulağımda kulaklık var duymuyorum onu.
Ne zaman üzerime damlalar yağsa bende şaşırıyorum mevsimlere.
Ne kağıt kalıyor ne kalem.
