Şimdi pasta, börek tarifi verir gibi tane tane açıklamak gerekiyor. Öncelikle sihirli bir değneğe sahip değilsek, bu acının da bir süreç olduğunu bilmek gerekiyor. Nasıl hastayken bir anda ayağa kalkamıyorsak aşkın acısını da azar azar üstümüzden atıyoruz. Bu kabullenme aşamasından sonra, aciliyetle onu hatırlatan şarkı, şiir, mekanlar, bilumum şeyden kendimizi uzak tutuyoruz ki bu aşamada bağımlı gibi yoksunluk krizleri baş gösterecek. zayıflık göstermeden kutlu davamız için direniyoruz. Bu ağlamalı bol acılı zaman diliminde hiç olmadığımız kadar sosyal davranarak mümkünse bolca insan içine karışıp, eğlenmek için kendimizi zorluyoruz. Asla kendi içimize dönmüyor mümkün mertebe yüzeysel duygularla hayata devam ediyoruz. Kalanını zaten zaman hallediyor.
