Okul yıllarından beri kendi kendime söylediğim bir şey vardır. 'üniversite giriş sınavlarından, askerlikten ve evlenmekten çekiniyorum.' Yani korku değil ama bilinmeyene gitmek gibiydi hepsi benim için. Ve bu çekincelerimden hep alnımın akıyla çevremdeki insanları gururlandırarak çıkmayı başardım. Sıra evlenmeye geldi sözlük. Biraz farklı bir hissiyat var bu sefer. Sorumluluk hissi diyorum ben ona, ama ne olduğunu tam bilmiyorum. Hayatımın sonuna kadar bir kişiyi gerçekten mutlu edebilir miyim?
Mutlu film sonu gibi olsun istiyorum. Evet dedikten sonra müzik girsin, sonsuza dek mutlu yaşadılar yazsın. Ama öyle olmayacak. Hayat orda yeniden başlayacak. Yıllar zorlu geçecek. Ama ben elimden geleni yapacağım. Söz veriyorum.
Not: sen bunu asla bilmeyecek ve okumayacaksın. Böyle yazacak kadar strese girdiğimi bilmeyeceksin. Nasıl bu kadar sakinsin dediğinde içimde kopan fırtınalardan haberin olmayacak. Ben herşeyi göğüslemeye hazırım. Arkamda sağlam dur yeter sevgilim.
