şimdi yıllar önce böyle bir olayla karşılaştım. çocuğun şevkinin nasıl söndüğünü hissettim. gözlerindeki ışık kayboldu.
bursa setbaşı şehir kütüphanesinin önünden yürüyorum servise doğru. öğlen saatleri. dalga geçmek gibi olmasın da pembe bir kamyon var kütüphane kapısının önünde. kendisini olabildiğince süslemeye çalışmış ama muhtemelen hiç dokunmasa daha iyiydi.
böyle elinde telefon birisiyle heyecanlı heyecanlı konuşuyor. 'ben geldim kütüphanenin önündeyim sen nerdesin' gibisinden.
dur lan bkv dedim. bir bak bakalım ne olacak. kenara geçtim. yaktım bir cigara bekliyorum. kız setbaşı çınara doğru bakıyor. bende 3 5 metre ilerisinde kesiyorum.
bu arada telefon görüşmesi devam ediyor.
arkadan ufak ufak bir çocuk geldi. elinde telefon yine. şimdi düzgün çocuk hakkını vereyim. yani o kızın o çocuğu haketmesi için 40 fırın ekmek yemesi lazım. yok lan düşündüm de. yemesin amk. ömrü boyunca yemesin zaten.
çocuk heyecanlı heyecanlı sağa sola bakıyor. kızında arkası dönük ya. yakıştıramadı kendisine haliyle. 'ben geldim neredesin' dedi.
kız böyle bir heyecanla döndü. ve göz göze geldiler.
çocuğun gözlerinin ışığı söndü. kız üstüne atladı. 'melabaa' diye sarıldı. çocukla göz göze geldik. üzüldüğümü mimiklerime anlattığımı düşünüyorum. ve devam ettim.
inanın bana o çocuk o kızı haketmiyordu. o kız ancak benim gibi bir garabete layık.
skype var gençler bunu değerlendirin. hayal kırıklığına uğrama olasılığını azaltır.
