Dertsiz olmak nede zormuş meğer. Hayatım boyunca dertsiz olmak için çabaladım. Sonunda başardım da.
Ama keşke başaramasaydım. Çaresiz değilim artık ve durma noktasına geldim. Günde 12-14 saat film izliyorum, geri kalanında da uyuyorum. Mal gibi yaşıyorum, bundan 5 sene önceki ben şuanki beni görse yüzüne tükürürdü.sırd bu durumda kurulmak için saçlarımı kazıttım, 1 hafta kendime gelir gibi oldum, insanların arasına çıkamadım, tuhaf hissettim. Bir hafta sonra ona da alıştım, yine mal gibi yaşamaya başladım olan güzelim saçlara oldu. Sıkışmış gibiyim, derdimi de kimseye anlatamıyorum. Gelecek kaygım yok, iş kaygım yok, para kaygım yok, ev-araba kaygım yok. işte tüm bu saydıklarım "var olduğu" için "ben" yokum. Başka birisi var, tembel, uyuşuk. Rahat batması demek bu oluyor herhalde.
Nasıl desem, hani bir oyun oynarsınız, sıfırdan başlarsınız ama zevkini alırsınız. Devam edersiniz yola. Zorlamak sizi tetikler. Peki ya oyunu bitirdiğinizde? O zaman tat almazsınız. Bir süre sonra da siler atarsınız oyunu. Çünkü başarmışsınızdır. Artık bir tadı kalmamıştır bunun.
Benim oyunum da bitti mi yoksa? Silme zamanı mı geldi o oyunu?
