Sanat ile uğraşmaya çalışırken sanat için yaptıklarımız sanatsal olmayan hayatta eğreti duruyordu.
Hayat dik kafalıydı.
Sabit kuralları vardı ama esnemek için bizim sırada olmadığımız uzun kuyrukları olmayan sıradan olmayan zamanları seçiyordu.
Özlü sözlü konuşmaları olmayanların yaşadığı zamanlardı.
Sözlükten konuşmak para etmiyordu.
Biz cümleye büyük harfle başlamaya çalışırken cümle önümüzden kayıp gidiyordu.
Tutmaya çalışıp noktalama işaretlerinin kenarından tuttuğumuzda adamlar uzaya astronatlar göndermişlerdi.
Kendi kendimize konuşup bir şeyler yazdığımızda gökyüzüne bakıp iyi bir şeyler bekliyorduk.
Sanat karın doyurmuyordu.
O kadar çok yazıp o kadar beklemek için ömrün geceleri harcanmıştı.
Yaprak bile kıpırdamıyordu.
işler durgun.
Sonra açılır belki.
Hayat yine bizi bir tarafına takmıyordu.
Hayat üşütür insanı.
