katılmadığım durumdur şöyle ki, ilişki dediğiniz şey; sabah bir şeyleri bozup gece onları onarıp mutlu olduğunuzu sanmanızdır.
ilişki insana hiçbir şey katmaz, emek, zaman, duygu hatta karakter sömürüsüdür birliktelik.
sürekli görmek zorunda olduğunuz birine hayatınızı geçirirsiniz ve bunu sadakat altında meşrulaştırıp iyi bir bok yiyormuş gibi bide gurur duyarsınız.
oysa kendinizi birine belki de ömür boyunca kiralarsınız.
aynı şeyleri izleseniz de fark etmez, aynı renkleri sevseniz de, aynı yatağa girseniz de, sürekli uzanamayacağı yerdedir o ve siz ona bunu belli etmezsiniz.
yani demem o ki, bir insan asla kimseye ait olamaz, bu zaman kayıplarının bedelini de sevdiğinizi yarın bir gün toprağa koyarken anlarsınız. onca birikmişliği ona sığdırmışsınızdır çünkü ve o artık yoktur ne varsa peşinde götürür.
illa ölüm de şart değil ayrılık da buna örnektir.
dün hiç ayrılmayalım değip yarın başkasının altında inleyenlerin çığlıklarını işittiğinizde belki bu kafaya ulaşırsınız.
