“Yavaşlık ile anımsama, hız ile unutma arasında gizli bir ilişki vardır" diyor Yavaşlık adlı romanında milan kundera. “Varoluşun matematiğinde bu deneyim iki temel denklem biçimine girer: Yavaşlığın derecesi anının yoğunluğuyla doğru orantılıdır; hızın derecesi unutmanın yoğunluğuyla doğru orantılıdır.”
Gerçekten de öyle, o kadar çok unutmak istiyoruz ki Sanki hızına yetişebilmek mümkünmüş gibi nefes almadan zamanı kovalıyoruz. Zamanın ele geçirdiğimiz o diğer şeyler gibi manüplasyona açık olmadığını bile bile deniyoruz üstelik. Ve zamanımızın sona erdiğine kanaat getirdiğimiz vakit yavaş yavaş anımsamaya başlıyoruz, insanoğlunun devinip duran lanetini.
