dört sene okuduğum, 5100 nufuslu hicbirsey olmayan yer. ama buranın ilginc bir ozelligi var gelen cok seviyor ve asla gitmek istemiyor. aynisi bende de oldu birakirken aglayarak biraktim. halbu ki ne bir sinema ne bir kafe ne de bir magazasi vardi. mutluluk denen seyin bu gibi kavramlarla olusmadigini ogrendim. yardim severlik, sicakkanlilik nasil olurmus burda ogrendim. onlarca guzel arkadas edindim hepsi ailem oldu. kucuk yerde insan daha cikarsiz daha samimi oluyor. mukemmel bir dogasi, havasi ve dinginligi vardi. ankaraya donunce gozlerim agac aradı cigerlerim temiz hava istedi. topragin yesile insanin yemeye doydugu yer derler. sunu solemeden gecmeyim. ascilar diyari yemek yiyelim diye durmayin. duzgun yemek yiyecek yer 2 veya 3dur. o da farkli birsey yemezsiniz.
