Ertesi günün gribal sarhoşluğunda ayakta durmakta zorlanıyordum.
Gözlerim çapaklı bahara inat öksürüyordum.
Öksürdükçe rüzgar daha sert esiyordu üzerimize.
Terli atletimiz sırtımızda kurumaya yüz tutarken akan burnumuzla bizi çeken en yakın objektife salak bakışımızla bakıyorduk.
Kafa yapan enfeksiyonun tedirgin kıyılarında gezinip biraz korkudan biraz üşümekten titriyorduk.
Cezai ehliyetimizi elimizden alan havaleli ateşlerimiz vardı.
Çocuk saymadıklarından dolayı ilgi alanlarının dışındaydık.
Kimse ateş ölçerle ve ateş düşüren şuruplarla koşmuyordu peşimizden.
Terleyen bedenimin sırtımdan akan soğukluğunda düşünce mekanizmanın arasına sıkışanların algıları bozmasında kendimi tedirgin hissediyordum.
Savunma yapmak zorundaydım.
Kendime bunların geçici olduğunu anlatmaya çalışırken rüzgarların savurup bana getirdiği zarfı açtığımda hala yaşamın benimle uğraştığını hatırlıyordum.
Zaten kafam yerinde değil.
Bir derdi bin zannediyorum.
Daha fazla yükleme yapmak neden?
Hayat üşütür insanı.
