yazarlar ölmez gibi gelirdi bana. ne bileyim sanki hepsi default olarak her sözlüğe girdiğimde kedi köpek gibi kavga ettiklerini gördüğüm ve bilgisayarımı kapatmamla birlikte hayatımdan da çıkan bünyeler olarak algılardım. daha önce de geyiği dönmüştü bunun. ölümün bile ti'ye alınıp buna üzülen insanları sazan durumuna düşüren elemanlar beni iyice tiksindirmişti bu alemden. neyse.
bir daha hiç online olmayacağını bilmek tuhaf, bir daha numarasının kayıtlı olduğu telefonları çaldırmayacağını bilmek tuhaf. bir anda sonsuz kavgalar yerini sessizliğe bırakmış gibi. belki de her şey yalandır ölüm haricindeki. kaç yıl ki ömür zaten? sonsuzluk ölümle birlikte başlayacakken.
tanımadığım birisi. acaba tanıdığım birisi olsaydı şu an ne düşünürdüm, ayrım yapmalı mıyım ki? önemi yok. klişe bir laf var; "o şimdi yukarıda bizi izliyor" diye. ben de yazmak istedim. sana selam etmek istedim, hiç tanımadığım hâlde.
