gece gece gözünden özüne bir yolculuk. hatırı olmayan yıllara sığan bir hüzünlü yüz var şimdi aklımda. bu saatten sonra kim bilecek onun yüzündeki hüzün bende kaybolmayan yazın. emanet kuşlar uçurdum gidişine, son utangaç bakışında avucuma düşen güzün. öyle yakışıyordu ki hüzün, gözlerinde sonbahar olup üşümek, ıslanmak, yalnız başına yürüyüp bir bankta oturmak gibiydi...
