Hikayeler anlatmaya çalışırken kendimin konu olduğunu fark ettiğimde alınmıştım.
Hayat bunu neden yapıyor diyordum kendime.
Üzerime prokjektör tutup sahnede zannetme hissi veriyordu bana.
Kendi kafama göre takılırken migrenimi azdıran güneş ışığı zannediyordum.
Doğal saydığımdan dolayı hoş görüyordum canımı sıkan yanlarını hayatın.
Gece boyunca zaman kavramını yitirip sabah olduğunda bodoslama atladığın karmaşanın içerisinde her seferinde daha aptal rolü oynamak seni fark ettirmez ama iyi yazılar yazabilirsin.
Ezberini ve provalarını yapmadan var olduğun oyunda içinden geldiği gibi yaşayıp sana en yakışır vaziyette acılarını çekip hüzünlü adam olmanın saadetlerine eriyorsun.
Zor zamanlarda ara sıra kafan duruyor yolunu kaybedip sürekli kendi etrafında dönüyorsun ya.
Bazen ben bile inanıyorum senin proje olduğuna.
Kameralar çekimlerini tamamlayacak ve sonra sen farkında olmadan film yıldızı olacaksın.
Seni bir gün yazar olacaksın diye kandırdılar.
Bir gün adam olacaksın.
Sen adam olacak çocuksun.
Yatma zamanı geldiğinde steril yatağına yatıp kendini mutlu zannediyordu.
Öğlen olduğunda uyanıp yeniden kameralar tarafından çekileceğinin farkında değildi.
O hayatı gerçek zannediyordu.
