bazen kendimi bunu yapan insanların yerine koymaya çalışırım. nasıl bir ruh hali, nasıl bir düşünce, nasıl bir fikir var acaba bu işin içinde diye.
ama çıkamıyorum işin içinden, aklım almıyor, çözemiyorum, çıldıracak gibi oluyorum.
insanlar tanırsın onları seversin, onlar sana sırlarını açar, samimi olursun. sonra anlamsızlaşır herşey.
tek bir insan değildir. insanlar tanırsın.
bir değil, iki değil, üç değil... nerdeyse on tane insanın bu şekilde çevrende olduğunu öğrenirsin.
kimse anlatmaz etrafına, çoğu kimse bilmez bu insanların neler çektiğini, onlar da göstermez. sordukları zaman seni "ağzı sıkı" diye tanıtırlar. oysa sen içinden lanet edersin.
o insanları gördükçe, yüzlerine baktıkça nefretin, kinin içini tırmalar.
hayatın boyunca hiç hissetmediğin şiddette, nefrete boğulursun içten içe. kendine şaşırırsın. "hani neşeliydim."
bu insanlar neşeliydi, ben neşeliydim,
bu kızın yüzü çok temizdi.
