hissizleşmekten ne kadar uzaklarda olduğumu bilmediğim zamanlar. dünyanın yükünü sırtımda taşıyorum sanki, nasıl içli dinliyorum. sözler yeni, müzik yeni. sartre'ın bulantı'sını okumuyor da o bulantının kendisiyim sanki. nasıl kederli, ne kadar önemliyim kendi zihnimde. herkesin düşünmediklerini düşünüyorum. endişelerim var dünyanın gidişatına ilişkin. o kadar derin sıkıntılarım var ki, sıkıntılardan harekete geçemiyorum. pencereden bakıp bunalmaya, etrafımdaki insanları daraltmaya devam ediyorum. çünkü ben tam bu şarkıdaki gibi hissizim. büyük dertlerim var, mesela daha geç saatlerde eve dönememek, mesela daha çekici olamamak, mesela bunları anlayan, onaylayan bir aileye sahip olamamak, ne yapsalar bana yaranamayacak bir aileye sahip olmak, ve uzayıp giden saçma sapan şımarıklıkla doluyum. kederden kafamı oynatamıyorum. sanıyorum ki hissizim.
henüz dışarıya burnumu uzatır uzatmaz yiyeceğim tokatlardan haberim yok.
yılların adamı öyle bir anda bile değil, eze eze uzun uzun nasıl hissizleştireceğinden hiiiç haberim yok.
şimdi hissizleşmemek için direnirken, dönüp gidip o balkondan kederle bakan başımı taşıyan omuzlarımdan tutup sarsmak isterim. sarsıp bir kendine gel salak! demek.
