Bazen keşke yanımda olsalar dediğim insanlardan uzak olduğumu en acı şekilde hissettiğim de anlıyorum o koca yalnızlığı.
Sinir bozucu geçen bir günün ardından çok pis sövesim var. Hayatta bazı anlarda neden bu kadar yalnızlığımız yüzümüze vuruyor.
Ama bugün hissettim ki yalnızlığa alışmışım ve çok klişe olabilir ama bu yalnızlık içinde baya bir güçlenmişim.
Kendimi biliyorum. Biri bana bağırdığında saatlerce oturup ağlardım eskiden olsa. Bugün gördüm ki hep sığınacağım birileri varmış. Onlar olmadığında bana bağırmaya kalkan zeka küpünün ağzının payını bir güzel verdim. Dudaklarım titreye titreye, içimden kendime güçlü dur yalnızsın burda derken aslında hayata daha bir sıkı tutunduğumu anladım.
Sayfalarca yazıp içimi dökesim var. Ama içimden geçenleri kendi yalnızlığıma saklamak daha mantıklı sanırım.
