anne ve babam ben 8 yaşındayken boşandılar. daha doğrusu babam 15 gün sonra döneceğim diye evden çıktı; 19-20 sene oldu hala dönecek amk. velhasıl annem durumu çakınca gidişinden 1 sene sonra boşanmışlardı...
babam gittiği günden sonra göçebe hayatım başladı benim de. okul dönemi izmir'deyim, tatillerde babamın yanında, antalya'da... 8 yaşında çocuğu şoföre, muavine emanet edip otobüse bindirerek uzun yola gönderiyorlardı amk. neyse ki aptal bir çocuk olmadığım için tüm bunlarla başa çıktım.
sonra lise dönemi geldi. bi bok kazanamadım. beni annemden koparmak için fırsat kollayan babam 'koleje göndereyim' gibi parlak bir fikir attı ortaya kendince. annem de sırf benim istikbalim için kabul etti ve antalya'ya, babamın yanına taşındım. 1.5 sene sonra kolejden atıldım, o başka bir başlığın konusu tabi ki. ancak bu sefer de tatillerde annenin yanına gidip gelme mevzusu başladı. onu da bir şekilde atlattık, mezun olduk. iki taraf da kafamı attırınca ta anasının amında bi karadeniz üniversitesi yazdım, siktir olup gittim, okudum 2 sene. yine göçebeliğe devam tabi... sonra istanbul'a gidip televizyonlarda çalıştım falan filan, göçebeliğe devam... sonra ege üniversitesi'ne girdim, orada annemle biraz hasret giderdim, babamla o dönem konuşmuyoruz. velhasıl 2011-2015 arası izmir'de kalıp, 2015'te tekrar antalya'ya geçtim. şimdi de izmir'e gidip gelmece yapıyorum annem için.
yarın akşam antalya'ya geri döneceğim mesela, öyle biraz vakit geçirmek için geldim izmir'e... bu göçebe hayatı neden anlattım? 19-20 senedir oradan oraya göçmekle tüm düzenim o denli sikildi ki; kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. ne annemin evinde ne de babamın evinde 'bu ev benim evim' duygusu taşıyamıyorum. ikisi de evlendi zaten, o da başka bir konu. daha kötü olanı nedir biliyor musunuz? bu yaşam tarzı yüzünden hangi şehirde 1 ay kadar kalsam sıkıntı basıyor, daralıyorum, gitmek istiyorum. çoğu zaman gidiyorum da.
özetle; düşmanımın başına gelmesin diyeceğim kötü bir durum.
