Sürekli şehir degistirmek zorunda kalinca oluşan his. ama insan buna da alisiyor. her şehirde, sanki daha önce yasamamislik hissi kaplıyor içini ve her yeni yüz, her yeni isim hafızana biraz daha zarar veriyor.
isin aslı, bu da geçiyor. yaş aldikca yollarin bitmeyecegini, kendini ait hissetmedigin şehirlerin de aslında sana ait olmadığını öğreniyorsun. ve sonunda dönüyorsun yüzünü kendi toprağına.
Toprak, biraz da ölmek istediğin yer oluyor. işte ait hissettigin yerde son nefesini vermek istiyorsun.
hiçbir yere ait olmayanlar;
şehirleri Sevin. insanları da..
