kanser olduğunu geçen sene öğrendim.halbuki 11 seneden beri kansermişsin.ama zaten ilk başta sana da söylememişler.kimbilir ne zaman öğrendin bu illet hastalığa tutulduğunu.sonra güzel saçların dökülmeye başladı,sırma bıyığın gitti.seni ilk kez öyle görüyordum.zaten hep içimi acıtmıştır insanların yaşlandıkça değişmesi,çökmesi.ama sen hem yılların izini taşıyordun vücudunda hem de hastalığının dayanılmaz yükünü.içim acıyordu sana baktıkça.o uzun boylu ismet bey'in omuzları sanki bu acıları kaldıramıyo gibi çöküktü,kamburdu artık.
senin hep sofrada az yeme huyuna özenmişimdir.karnın doydumu kalkardın sofradan.miden hassastı çünkü,sen kardeşlerinin içinde en hassastın çünkü.zaten annende seni urla'dan izmire bu yüzden göndermemişmiydi ablanın yanına.diğer erkek kardeşlerin gibi tarlada çalışamazdın sen,annende kıyamazdı sana,bu yüzden izmire gelip tahsil yapmıştın.8 kardeşin içinde tek okuyan sen olmuştun.sonra zaten alınterinle kazandın paranı,çalışarak didinerek geldin bi yerlere,seni örnek almamızı ister gibi.
insanın kendini ölüme hazırlaması zor oluyomuş be dede.her telefon çalışında irkilmek...senin öldüğün gün çok fazla ağlamadım biliyo musun.sadece haberi ilk aldığımda bi iki damla yaş geldi gözümden,sonra toparladım kendimi.çünkü ben zaten,sen yaşarken ağlama kotamı doldurmuştum.o yataktaki güçsüz haline,hiçbişey yememenden dolayı bi deri bi kemik kalmış bedenine,haddinden şiş karnına,el ve ayaklarına bakarken ben zaten ağlama kotamı doldurmuştum.hiç kimsenin senden umudu yoktu yaşamana dair.ama sen yaşamak istiyordun,ölümü bir türlü kabullenmek istemiyordun.zaten kim kendisine ölümü yakıştırır ki?
seni son görüşüm...vücuduna hep soğuk kompres yapılmasını isterken,için için yanarken gözlerin hep kapalı oluyordu.belki onları açık tutmak bile seni yoruyordu.ama o gün gözlerin açıktı,odada kim var kim yok inceliyordun.sonra odaya girdim anneme bişey söylemek için.o zaman bana baktın,ta gözlerimin içine...bende sana gülümsedim,gülmenin yasak olduğu,ölümünün beklendiği o evde.çünkü biliyordumki sen hep ağlayan insanlar görüyordun,gözleri şiş insanlar...ve o an hissettim seni son görüşüm olduğunu,o anı hücrelerime kazıdım,ölene kadar hatırlamak için...
2 sene önce babaannem öldüğünde bunu hiç beklemiyorduk,şok olmuştu ölümü benim için,herkes için.ama seninkini bekledik be dede.elinden hiçbişey gelmeden oturup beklemek,sadece dua edebilmek.ama şu anda senin için mutluyum acılarından kurtulduğun için ve biliyorumki ruhun iyi bi yerlerde şu anda.bizim senin yanına geleceğimiz günü bekliyorsun.bekle dedecim,buralarda yaprak dökümü çoktan başladı...
