Senaryosu kendi tarafımızdan yazılmamış olan bir hikayenin içerisindeydik.
Baş rol kimde belli değildi.
Yardımcı roller kendini bilmeden etrafta gezinip karakter oyunculuğu adına destanlar yazıyorlardı.
Herkes kendini oynarken görünmez kameralar onları çekiyordu.
Bir çalının arkasından çıkıp sizi şakaladık diyecek gibiydi hayat ve umutlarımız yok denecek kadar azdı.
Umutları boğulsunlar diye derin kara sulara gömüp ayaklarına ağır hikayelerini bağlamışlardı.
Yüzeye çıkan nefes alma çabalarının guruldayan seslerinde hayatta kalmaya çalışıyorduk.
Filmin afişini görecek kadar ömrümüz yoktu.
Kelebekler kadar onurlu olmaya çalışırken bir ömür yaşamda
boğulanların gaz çıkışlarında hala sahnede kalmaya çalışıyorduk.
Üzerine bastıklarımız kendi kısa hayat hikayelerimizdi.
Yiyecek ekmek bulamadığımızda düşüncelerimizi pasta yapıp kendimizi mutlu zannediyorduk.
