Bir radyocu arkadaşım şöyle demişti. Gece programı yapmak daha zor. Çünkü gün içinde herkeste bir koşuşturma. Trafikte evde is yerinde. Seni değil şarkıları bile tam dinlemezler.
Gece ise dikkatle şarkıları sohbetini dinlerler.
Hikaye yazmayı severim. Yazmıyorum. Yazmak bir insanın kendisiyle bilincaltiyla hayalleriyle duygularıyla düşünceleriyle yuzlesmesi.
Paylaşmak istemesi hatta. Değiştirmek istemesi bir şeyleri.
Bunca şiir şarkı kitap yazan için anlam ifade ederken okuyan için iste buduru bir ılhami cesareti korkuyu hüznü rahatlamayı eğlenceyi fikri bırakmış.
Her yerde her şeye her kitleye yazilmiyor . insan saygı duyduklarına okutmak istiyor.
Begenilmek.
Oysa sosyal medya paylasimlarinin böyle bir kaygısı yok olamaz .
Onlar bir aidiyet duygusunun bir yer edinmenin bir gösterisin ürünü paylaşımı.
Insan nankör olduğu kadar unutkan. Zaten unutkanlık nankörlükle alakalı.
Peki çok çok gulduklerimizi degilde agladiklarimizi acilarimizi daha net neden hatırlıyoruz.
Gün içinde cidden akşama kadar arkadaşlarımla is arkadaşlarımla güle güle onca espri yapa yapa şey başımıza gele çok eğlenip.
Gece belki o yorgunluk onca duygu yogunlugu ile huzun hazin neyse o çöküyor.
