Ben askerliğimi bitlis Tatvan'da terör eylemlerinin yoğun olduğu bir dönemde yaptım. Çok saldırı oldu. Çok bombalı araç yakalandı. Çok gazi olan oldu. Ve ne yazık ki şehit. Son nöbetimde dahi 2-3 farklı noktaya roket atıldı. Yarım dolduruş orduevinin içinde koştururken ki bu sırada çatışma sesleri kesilmiyorDu, asker eşlerinin gözündeki kaygıyı, çocukların korkusunu gördüm.
Doblo ya da panelvan, transit tarzı araçların arka tekerine bakıyordum hala geldiğimde eve. Bomba yüklü mü acaba? Teker çökmüş mü? Çünkü bizm için tehditti bunlar hep.
Komutanım işte burayı patlattılar demişti er Tansu yamalı asfaltın kapattığı menfezi geçerken. Acaba biz de patlar miyiz diye sordu içinden ben dahil rütbeliler. Araç kara havacı doluydu...
Şimdi bir patlama olsa kaçış noktaları nerelerdir? Bir avm ye gittiğinde insanın ilk bunu düşünmesi normal mi?
Soruyorum; peki bunlar erkeklik mi? Bence değil. Gururlu muyum? Evet. Ama erkeklik olduğu için degil. Suni bir savaşta birbirinin etini yiyen insanoğlunun hiçbir hali erkek değil...
Keşke gitse görse herkes doğuyu keşke hepiniz görüp yazsanız. Keşke..
