Özetle iyi bir yaş değildi diyebilirim. Sanırım hayatım boyunca kırılmadığım kadar kırılıp, yine hayatım boyunca yalnız kalmadığım kadar yalnız kaldım.
Sonlarına doğru sihirli değnek değmiş gibi herbir şey düzeliverdi ailesel açıdan. Bu iyi. Yani hepsi değil de işte, idare edilir yani.
Başlarında depresyonda dolanırken, sonlarında "dağları deldim tek başıma, çölleri aştım bir tek ben!" diye haykırarak sonlandırıyorum.
Bana çok iey öğretmiş ve kesinlikle sonrasında iz bırkacak yaştır.
