Fiziksel şiddet görmenin kişilerde gereksiz yere fakat iç güdüsel olarak utanma duygusu yarattığı gözlemlenmiştir ( Kadına fiziksel şiddet araştırmaları) Ayrıca fiziksel şiddete seyirci olanların ayıplama ve acıma duygularının kadın üzerinde baskı oluşturduğu da bir gerçektir. Dayak yemek başlı başına bir travma nedeniyken buna yabancı insanların şahit olması, şiddeti uygulayana zevk verip, güç gösterisinin sınırlarını zorlamanın verdiği hazzı yaşamasına neden olur. Burda incenmesi gereken asıl konu, şiddete maruz kalmanın sürekliliğinin bu derece ilerlemesi ve kadının topluma yabancılaşması sonucunda kendini güçsüz, çaresiz ve karşı koyamayacak kadar aciz hissetmesine neden olan süreçtir. Süreç, sözlü saldırı ve kadının kendine güvenini yitirmesi sonucunda ilk tokatın gelmesi ve kadının bunu hakeetiğine inandırılmasıyla başlar. Gözyaşları eşliğinde edilen yeminler ve af dileme seansları erkeklerin hayatları boyunca oynadıkları en başarılı roldür. Kadın tekrar değerli olduğuna, onsuz yaşayamayacağına, kendisini kimsenin onun kadar sevemeyeceğine inandırılır ve kabus gelişir. ilk tokat geldiği anda gösterilemeyen - genelde sevgi nedeniyle- tepki bir daha gösterilemez, sevgi kalmasa dahi mecburiyet ve bağımlılık hastalığı nedeniyle kadınlar, dayağın da vermiş olduğu psikolojik travma nedeniyle ayrılma kararı almakta zorlanırlar. Ayrılmadıkça toplum tarafından dışlanırlar ve mahkumiyet hissi derinleşir, içine kapanma ve inkar mekanizması çalışmaya başlar, kadın itildiği karanlığa tek başına mahkum olur. dayak yediği halde eşinden ayrılamayan kadınlar hor görülür, eş nefretle anılsa dahi hedef yine kadındır. Kısır döngü böyle sürüp gider.
